I to jest najprostsze co mogę zrobić wychodząc z moimi psami na spacer. Powiedzieć to sobie w myślach: na spacer pójdę z moim psami.
Bo gdy tylko wypowiem na głos coś, co dotyczyć będzie spaceru, np. : no chodźcie chłopaki – zaczyna się!
Od tej chwili mam już tylko pod górkę! Przechlapane, przerąbane, przepieprzone czy też prze…….. .
Ok.
Już w domu jest jazda. Pep. czeka przy mnie na to bym zapiął szelki na Leo. Gdy to zrobię, natychmiast ucieka do kuchni i zaczyna jeść. Krzyczę: Pep! Chodź do mnie! Na spacer idziemy! A on nic! On je jakby nic wcześniej nie jadł przez tydzień!
Drugi okrzyk nic nie daje podobnie jak trzeci. Dopiero gdy udam, że idę po niego odwraca łeb, patrzy na mnie i powoli zaczyna iść w moją stronę.
Ale tylko połowę drogi!!!
Własnie w połowie dystansu z kuchni do moich nóg staje i odwraca się w kierunku miski zastanawiając się czy nie wrócić do jedzenia i nie przekąsić jeszcze czegoś prze wyjściem na spacer.
Pep!!!!!!!!!!!! – ryczę, a on niechętnie idzie w moją stronę. W końcu podchodzi, zapinam mu szelki i wychodzimy.
I tak dzień w dzień od lat. Starczy pomyśleć o trzech. 3 x 365 x 3 = 3285 !!!
Ja tyle razy muszę krzyknąć: Pep! Debilu!!!
I przez te wszystkie lata, dzień w dzień, Leo Obserwuje to Pepa zachowanie z dużym niesmakiem. Po minie widać, że też uważa Pepa za debila i psiego prostaka. Leo od szczeniaka miał w sobie coś z angielskiego arystokraty. Wdzięk, spojrzenie pełne dystansu, rezerwa w okazywaniu uczuć, to jak dumnie kroczył z podniesionym łbem i ogonem. Na Pepa patrzył zawsze z góry i z psią ironią wymalowaną na pysku. Pepo, jak na prostaka przystało miał arystokratę w psiej D. Jak mu coś nie pasowało to warczał.
I teraz pakuję psiaki do samochodu i jadę z nimi na miejsce spaceru. Oba to Parsony – Teriery i muszą godzinę dziennie mnie ciągnąć, szarpać mną, rozciągać, wyłamywać mi nadgarstki, wykręcać palce, przywiązywać do drzewa, innych spacerujących … .
Jeśli tego nie zrobią to się nie wychodzą, nie wyszumią i mogą mieć zły psi humor !!!
A przecież wiesz, że ONE nie mogą cierpieć!!!
Przecież wiesz, że to też dla Twojego dobra!!!
ONE są lekiem na twoje stresy, twój wybuchowy charakter, złość i wszystko to!!!
*
Jasne!!! Lekiem!!! Szczególnie gdy jeden wybierze drzewo po lewej stronie drogi, a drugi po prawej i oddalą się na całą długość smyczy!
A ja stoję z rozciągniętymi ramionami na środku tej pieprzonej drogi !!!
Jak taki strach na wróble!!!
A z na przeciwka jedzie akurat facet na rowerze!!! Znam gościa! Potrafi dziesięć razy bez przerwy jadąc objechać jezioro wokół z tą samą głupią zaciętą miną mówiącą: pędzę! pędzę! Ja kurwa pędzę!!! W oczach ma jakiś obłęd, szaleństwo,żądzę krwi … jak ostatni krzyżowiec goniący trzeci dzień po pustyni na swoim arabskim koniu ostatniego Saracena uciekającego na wielbłądzie wiedząc, że jego koń padnie z braku wody, a wielbłąd nie.
No i pędzi i nie widząc linek smyczy tylko faceta, który stoi na środku drogi z rozciągniętymi na maksa ramionami i dwa psy sikające na drzewa po obu jej stronach. Patrzy na to tym swoim debilnym wzrokiem i wybiera drogę między mną a jednym z moich psów.
I
Nagle!
W jego oczach widać przerażenie!!!
Dostrzega linki smyczy!!!
Zaciska dłonie na hamulcach, wszystko piszczy, trzeszczy, rzuca nim i rowerem i w końcu …. .
Staje.
Udało mu się zatrzymać!
Patrzy na mnie tym swoim ………wzrokiem i chce coś powiedzieć nim piana zacznie mu kapać z ust na kolarską koszulkę ….. i wówczas moje pieski kochanieńkie podbiegają do jego nóg i robią : wrrrrrrryyyyyy wryyyyyyyy – spierdalaj stąd bo cię rozszarpiemy!!! – po psiemu.
No i on odjeżdża by gonić Saracena i pędzić dalej, wściekły, a ja jak przystało na gentlemana mówię : przepraszam (szeptem) do debila, a do piesków – dobre pieski moje kochaniutkie, dobre! (na głos).
*
Spotkanie z wspomnianym Krzyżowcem to mały pikuś w stosunku do spotkania z głupkiem, który idzie z przeciwka także z psem tylko, że bez smyczy!!! On uważa bowiem, że: jego pies nie gryzie, pierwszy nigdy nie atakuje, jest dobrze ułożony i rozumie się z swoim panem-czyli głupcem bez słów.
Bo ja proszę pana – mówi tak co drugi z nich do mnie – panuję nad moim psem. Pies nie będzie panował nade mną!
Co Pan powie?! – pytam retorycznie i zaraz dodaję: a czy pan wie, że gdy pies bez smyczy podejdzie do moich, które akurat idą ze mną trzymane na smyczy prowokuje je do ataku? Czują się zagrożone jako sfora, do której zaliczają i mnie i mogą zaatakować!
Ale przecież są na smyczy – zauważa rozmówca. I co z tego!!! – odpowiadam podniesionym głosem – ale pana pies nie i gdy się zbliży do moich to będziemy mieli problem. Nie zbliży się – odpowiada głupek. To ja panu powiem co zrobię gdy jednak się zbliży – komunikuję, a oczy mojego rozmówcy robią się duże i okrągłe by po chwili zamienić się w wąskie szparki – znak narastającej złości.
Uwielbiam te chwile!!!
Już panu mówię – informuję wyciągając jednocześnie gaz pieprzowy z kieszeni – dostanie gazem po oczach! Pan natomiast będzie odpowiedzialny za atak!
Co za cham! – słyszę i się nie dziwię.
Co za burak! – słyszę i się nie dziwię.
No coś takiego! – słyszę i się nie dziwię.
Może i we mnie pan psiknie?! – pyta zaczepnie.
Jeśli wzrośnie poziom pańskiej agresji zrobię to z przyjemnością – oświadczam.
Chodź piesku! – woła pan i dodaje – chodź nie będziemy się zadawać z chamem i jego kundlami!!!
I wtedy Leo zaczyna ziewać, a Pep głucho warczy.
Leo zawsze ziewa w chwilach gdy stara się ukryć zażenowanie. Np. gdy puści bąka. Gdy tylko zauważy, że zaczynam czuć zapach jego bąka natychmiast siada i zaczyna ziewać z miną: ale spałem, nic nie wiem, jaki jestem zaspany. Albo gdy Pep na niego warczy – ziewa i ma minę: coś do mnie mówisz prostaczku???
*
Inny przypadek to osoba idąca z psem, który hasa po lesie od lewa do prawa płosząc wszystkie stworzenia i mając z tego wielką radość, a jednocześnie nie zauważając ani mnie, ani moich psów. tak jest zajęty gonieniem wszystkiego co nie ucieknie na drzewo, że świata nie widzi.
Zwykle w takiej sytuacji biorę moje psy na krótką smycz, zatrzymuję się i zaczynam rozmowę: dzień dobry – witam się na początek by osoba się zatrzymała – czy jest pani/panu wiadomym, że jesteśmy w lesie i pani/pana pies powinien być prowadzony na smyczy? Przecież w tej własnie chwili płoszy zwierzynę dla której las jest środowiskiem naturalnym, a my czyli pani/pan i nasze psy jesteśmy tu jedynie gośćmi.
I teraz:
Wzruszenie ramion i oddalenie się bez słowa – norma.
Co mi pan tu będzie … pilnuj pan swego – norma.
Do lasu nie można z pieskiem pójść bo zaraz się taki przyczepi! – norma.
Odwal się! – norma
Ma pan rację, nie pomyślałam/pomyślałem – bardzo rzadki wyjątek.
*
Najgorsze są STOJANKI.
Stojanka to kobieta, która idąc z naprzeciwka z psem na nasz widok staje jak słup soli i stoi. Jej pies szarpie, kładzie się, szarpie by dostać się do moich, szczeka, warczy itp.
A ona stoi! Stoi i patrzy! Jak żona tego na L. Wzrok tępy wpatrzony w niebyt, oczy lekko zamglone… . Jej pies dostaje szału, który udziela się moim.
A ona stoi!!!
Gdy ją mijam, wszystkie psy są na granicy szaleństwa. Jej przypomina psa na łańcuchu, który razem z budą chce pogonić księżyc i zaraz wyskoczy w górę, a moje idą już dobre kilka metrów na tylnych łapach przebierając przednimi w powietrzu próbując zakomunikować przeciwnikowi: no podejdź debilu! Podejdź tylko! – warcząc przy tym jak opętane.
A ona stoi i się patrzy! Jej mina wyraża kompletną pustkę!!!
Mijamy się. Jestem wykończony.
Trzymajcie przez kilka minut piętnastokilogramowe ciężary, które ciągną jak chcą i gdzie chcą, szarpiąc przy tym niemiłosiernie i wyjąc. I jakby tego było mało czujecie na sobie wzrok kobiety, która patrzy na was nic nie widząc.
Mijam ją, po dziesięciu metrach moje psy się uspokajają, ale ja jeszcze nie! Odwracam się, a ona stoi i patrzy za nami.
Zaczynam czuć ciarki na plecach …. chodźcie szybciej pieski – mówię i przyspieszam dając im przykład. Na wszelki wypadek co jakiś czas oglądam się , ale tylko na sekundę. Boję się, że gdy znów zacznę iść do przodu, ona nagle wyrośnie przede mną i moimi psami … stanie i zacnie patrzeć… .
*
Zdarzają się oczywiście spotkania przyjemne i miłe dla mnie i moich piesków. Z reguły są to spotkania typu: ale ładne pieski, też bym takich chciała, czy: a mogę pogłaskać pieski – pyta dziecko.
Czasem spotkam dziewczynę z psem, która wie co to znaczy mieć psa. My sobie wówczas rozmawiamy, a nasze psy lubią się od pierwszej chwili.
Zdarzają się panie, które pytają: a to są bliźniaki??? Po czym nie czekają na odpowiedź tylko same coś tam mówią próbując nawiązać kontakt.
*
I to tyle. Chyba wystarczy.
*
Co do Darwina … historia pisze ciąg dalszy nieubłaganie …
